Bir zamanların Fransız koleji sonraları Ermeni okulu olan, çiçeği burnunda cumhuriyette Halk evi olarak kullanılan, 1960 ihtilaliyle adliye yapılan, iyice yaşlanıp, yorulunca semtin sanatçılar derneğine tahsis edilen, üç katlı, yeşil boyalı kâgir konağın bahçesinde asırlık çınarların altına, o sıcak haziran sabahı erkenden gelmiş oturmuştu. Çaycı neredeydi? Niçin konağı daha açmamışlardı? Kolları eprimiş ama tertemiz ve jilet gibi ütülü takım elbisesi, papyonu, elinde gümüş saplı bastonu ile başka zamanların adamıydı. Yalnız, anlaşılmaz, unutulmuş. Kimseler gelmedi uzun süre, uyuyakaldı eğritti oturduğu sandalyenin üzerinde.. Kedi geldi bacaklarına sürtündü, sonra o da adamın yanında uyudu… Neden sonra çaycı, ikinci başkan, sekreter gülüşerek bahçeden içeri girdiler. On ilk gören çaycı Murat oldu. -Başkanım çınarın altında uyuyor. -Her bayram bunu yapıyor dedi ikinci başkan, başını iki yana sallayarak. -Kargalar kahvaltısını yapmadan gelip oturuyor bahçede. “Yarım saate h
Yazmak her zaman tutkum olmuştur.2008 yılından beri blog yazıyorum.