Işın Güner Tuzcular (Bibliopola)

  "Bir kenti tanımanın en bilindik yollarından biri de insanların orada nasıl çalıştığına, orada birbirlerini nasıl sevdiğine ve nasıl öldüklerine bakmak lazımdır" demişti A.  Camus.. Erhan bey etiketlemiş beni yazar mısın demiş, İstanbul’u yazıyorum grubuyla başladık kenti ve belleğini yazmaya ve devam ettik. Bu cümleye de yazılır doğrusu ama yazarım dedikten sonra klavyemin başına geçemiyorum bir türlü, Ailede hastalıklar, 5. Aşının beni yorgun düşürmesi gibi bahanelerim de var. Bahanelerin en önemlisi sanırım Gazhane Belleği çalışmasında yazmaya çalıştığım öyküm. Havagazı tesisi çalışanlarını dinliyoruz kaç haftadır, onların anılarından öykü yazmaya çalışıyoruz. Ben gaz nedeniyle ölen bir yaşlı hanımı seçince özellikle ölümle haşır neşir oluyorum bu aralar. Thatanos üzerine yazılar okumak, Sadık Hidayet’ten cümleleri anımsamakla geçiyor son hafta.   Yeni yılda ve etrafta kovit varken iç açıcı bir konu değil biliyorum da kapıldım anının büyüsüne gidiyorum. Yaşayan

  İstiklal'de dik merdivenlerle inilen bu kiliseye ilk fotoğraf çekmek için 80'lerin sonunda gitmiştim. Çok karanlık bir mekandı, bir çok tablo vardı, eski zamanlardan kalma olduğu her halinden belliydi. Ürperdiğimi hatırlıyorum.  Istiklal Caddesinde daha çok St. Antuan kilisesine giderim, orada sergiler, müzik etkinlikleri olur çok sık. Gezimizde de önce St. Antuan'a uğradık,  avlusu, çam ağaçları, içi... bence  çok aydınlık bir kilisedir, Santa Maria Dreperis ise daha gizemli.  Restorasyondan sonra artık ürperme hissi duymuyorum, mekana girince.  Ama  Kitap Kulübü gezimize kadar yani  uzun zamandır da girmemişim bu kiliseye. Tabloları, heykelleri, ikonaları ile çok etkileyici buldum bu ziyaretimde.  Hikayesine gelince : Santa Maria Draperis Kilisesi, ilk olarak 1453 yılında Sirkeci’de kurulmuş bir Fransisken kilisesidir. Fransiskenler, gerçek bir Hristiyanın her türlü madde değerden yoksun olarak yaşaması gerektiğine inanan ve sürekli seyahat ederek insanları günahlarında