Canan Torun Gece zifiri karanlık, yeni ay zamanı ama hiç yıldız da yok. Uyku tutmadığı gecelerden biri ve yine ekoseli kırmızı battaniyeme sarılmış balkonda oturuyorum. Kederli ya da üzgün değilim sadece bir boşluktayım, sonsuz karanlık bir boşlukta. Başımı omzuna dayamak istiyorum, omzun yok. İyice hissizleşiyorum, boşluğun içinde kaybolup gidiyorum. Uyuyamıyorum, yemek yiyemiyorum ders çalışamıyorum. Sadece gözlerimi gecenin karanlığına dikip, öylece duruyorum. İki damla gözyaşı akıtsam, bir arkadaşımı arasam, döksem içimi, ah, vah etsem ya da gecenin sessizliğini bir bıçak darbesi gibi çığlığımla yarsam, bir bir yansa karşı apartmanların ışığı, kimseye aldırmadan, kendime aldırmadan ağlasam, ağlasam… Ertesi sabah derse girmeye niyetlenip fakülteye gitsem de amfiye girmek istemedi canım, ayaklarım beni sahaflara götürdü. Kitapları incelemek oyaladı biraz zihnimi, neden sonra o kitabı aldım elime. Nazlı Eray’dan “Eski Gece Parçaları”. Adını sevmiştim, sayfaları hızlı
Ne zamandır okuyacağım, kütüphanede bana bakıyor. Geçen gün sahile giderken attım çantama. Kulağıma durmadan yürü diye fısıldayan, gittikçe uğultuya dönüşen, menşei belirsiz bir ses çalınıyordu. Gökyüzü pusunu üzerime kusuyor, beni yutmaya yelteniyordu. Boyun eğmek, geri dönmek yoktu. Yolu bir çaprazına, bir dikine dilimledim. Sonunda bitap düşüp bir merdivenin başında durdum. Çöksem olduğum yerde uyuyacak, soğuğun ikide bir dürten dikenli ellerinde yığılıp kalacaktım. Artık bir evim yoktu ama bir okulum vardı. Ailemi yeni arkadaşlarımdan kuracak, atanmışlarla değil, seçilmişlerle mutlu mesut yaşayacaktım. Hayriye on sekizine bastığı gün ve evden kaçar. Meşhur olmak için değil. Bir şekilde kazandığı üniversitede okuyabilmek için. "İki minibüs parası kadar canla" karlı bir günde yola çıkmıştır, o canlardan birini yolda düşürse de geri dönmez. Ağabeyi ya da mahallelinin görmesinden korkarak ilerler. Görürse biri tüm hayalleri başalamadan bitecektir, korkar ama yolundan da